Mijn knuffel is heilig. Na mijn kinderen en kat, zou ik die als eerste uit mijn brandende huis redden. OK mijn laptop misschien nog net voor mijn knuffel. Daar staat al mijn werk op, en dat betekend geld, dus leven. Maar toch. Ik red mijn knuffel uit mijn brandende huis. Dat zegt wel iets toch? Mijn knuffel heet Donald. Of Donaldje. Je raad het al, het is een kleine Donald Duck. Ik had vroeger namelijk ook een grote. Maar die boeide mij niet.
Ik heb hem al sinds mijn geboorte. Hij is altijd overal met mij mee geweest. De hele wereld over. Ja ook toen ik 26 was en in mijn eentje door Australië ging reizen. Heb ik mij weleens geschaamd toen ik met onbekende mede reizigers op een dorm lag en ik mijn knuffel uit mijn tas haalde? Eh, ja misschien wel. Maar ik kon gewoon niet zonder Donald in slaap komen.
Hij sliep dus altijd bij mij in bed. Ook toen ik ging samenwonen. Mijn vriend vond het heel grappig Donald te verstoppen. Of heel hard tegen de muur te gooien. Ik vond dat niet grappig. Er zijn – naast mijn vriend – vriendinnen die mijn knuffel echt niet begrijpen. Gelukkig heb ik er ook een paar die het totaal begrijpen. Uiteraard hebben zij ook nog hun knuffel van vroeger. Ik heb zelfs een vriendinnetje die hem altijd in haar tas bij haar had toen ze nog niet samenwoonde met haar vriend. Omdat ze soms niet van te voren wist waar ze zou slapen die avond. Dan was haar knuffel iniedergeval altijd mee. ‘Het kan altijd erger’ zeg ik maar!
Toen ik een tijdje samenwoonde verschoof mijn knuffel langzaam van het bed naar het nachtkastje. Toen werd ik zwanger en ging ik de kamer van Bobbi inrichten met een plank vol met oude knuffels van mij van vroeger. Donald bleef nog trouw op mijn nachtkastje staan. Bobbi werd geboren en ook zij kreeg een vaste knuffel. Zo moeder, zo dochter… Maar toen vond ik het opeens een beetje raar. Mijn dochter van een jaar, was verknocht aan een knuffel en ik (al in de 30…) had er ook nog een op mijn nachtkastje staan.
Dus op een dag besloot ik dat het tijd was Donaldje ook op haar kamer te zetten. Gelukkig in goed gezelschap. Met zijn oude vrienden heeft hij het goed. Laatst wilde Bobbi opeens dat Donaldje bij haar in bed kwam slapen. “Neeeeeeeeeeee” riep ik verschrikt uit! “Dat kan echt niet, straks maak je hem stuk”.
Het is en blijft míjn knuffel natuurlijk!
GEEN ARTIKEL MISSEN? Like CITYMOM op Facebook of op Instagram!
