Fluoriderend was ‘ie. Geel en roze. De vorm van een schoen, maar het was een etui. Met echte veters. Mijn tasje ‘voor in het vliegtuig’ had ik ingepakt en uiteraard ging mijn fluo etui met potloden ook mee. We hadden immers wat uren te overbruggen. Zittend in mijn stoel inspecteerde ik mijn meegenomen spullen en stalde ik ze zo goed als het kon uit op mijn opklaptafeltje. Zo’n vliegtuigtafel is niet groot, voor de schoen was geen plaats meer dus die ging in het zakje in de stoel voor mij, bij het vliegtuigtijdschrift en het kotszakje. Op de terugreis herhaalde dit ritueel zich opnieuw. Weer thuis zat er alleen geen fluorescerende schoen meer in mijn ‘vliegtuigtasje’. Die zat nog in het stoelvakje in het vliegtuig.
Huilen. Ontroostbaar. Mijn coole fluor-schoen-etui zou ik nooit meer terug krijgen.
Dit is mijn eerste herinnering van ‘iets kwijtraken’. Helaas zou mijn ‘fluor-schoen-etui’ niet het enige zijn in mijn leven waar ik aan gehecht was en wat ik kwijt zou raken. In je leven raak je zoveel kwijt maar die dingen die je je herinnert, die zijn natuurlijk het ergst. Het gebeurd wel eens dat een vriendinnetje met een jurk aan komt zetten. “Is die van mij!?” Is soms zelfs wel eens mijn reactie. “Ja die had ik vorig jaar geleend toen ik dat huwelijk had”. “Oh, helemaal vergeten dat ik die jurk nog had….” Maar dan is het wel altijd alsof je ‘gratis kleren krijgt’. Want je wist het niet meer en nu heb je weer een jurk erbij!
Van veel spullen baal ik, soms zelfs 20 jaar na dato, dat ik ze niet meer heb. Je begrijpt over de fluor-schoen-etui ben ik inmiddels heen, die mis ik niet! Maar zo raakte ik een gouden ring met een klein diamantje erin kwijt die ik van mijn tante had geërfd. Een gouden armbandje die ik van mijn vriend had gekregen en al tien jaar dag en nacht droeg. Dat zijn denk ik wel mijn ‘top-jammere-dingen’ die ik kwijt ben geraakt. Maar ook een suède jas die van mijn moeder is geweest, baal ik van. Gisteren raakte ik leren handschoenen kwijt die van mijn oma waren geweest en die niet allen heel mooi waren maar ook nog eens heerlijk warm. En hoe cool, mijn oma had ze ooit gedragen! Diezelfde dag kreeg ik van mijn Airbnb huurders een mailtje dat ze een Chinese schaaltje, wederom van oma, gebroken hadden. Het zijn maar spullen maar toch vind ik het jammer dat het schaaltje er niet meer is.
Zo zijn er nog een boel dingen waarvan ik jammer vind dat ik ze niet meer heb maar dat mijn eigen schuld is. Ik heb ze immers zelf weggegooid. Nu heb ik spijt van die mooie groene bomberjas die ik weggooide en nu weer helemaal in is. Mijn stoere leren groene jasje. Of mijn gympen waarmee ik heel India,Thailand en Indonesië mee had gezien.
Ik wens wel eens dat ik alle spullen die ik ooit in mijn leven ben verloren weer terug vind. Ook de dingen waarvan die ik niet eens meer weet dat ik ze kwijt ben. Misschien wordt het dan alleen wel weer heel vol in mijn huis. Moet ik weer dingen weg gaan gooien omdat ik geen ruimte meer heb. Krijg ik daar dan weer spijt van…
LEES OOK DE VORIGE BLOG VAN BETTINA: van wit & leeg naar kleur & rommel.
GEEN ARTIKEL MISSEN? Like CITYMOM op Facebook of op Instagram!
Photocredits; www.kikki-k.com
