Verschrikkelijk vond hij het. Opgelucht dat hij weer thuis was. Weg uit de grote ruimte met al die vreemde mensen. Lekker rustig, alleen met papa en mama, zijn blokken, zijn regenboogbal, zijn knuffels, zijn boekjes om uit de kast te trekken en een roze sterrenballon rijker. Het souvenir dat hij mee naar huis had genomen en het enige dat hij leuk vond aan zijn eerste verjaardagsfeest.
Voordat de visite kwam had hij de buit veroverd en vervolgens niet meer losgelaten. Toen de eerste gasten binnendruppelden was hij met zijn ballon naar me toe gekropen. Ook mij liet hij niet meer los. ‘De eerste verjaardag moet eigenlijk gewoon gevierd worden voor de ouders die het afgelopen jaar hebben overleefd’, stuurde mijn schoonmoeder. Groot gelijk heeft ze. Want al had Owen het wel naar zijn zin gehad, hij is nog veel te klein om zich later ook maar iets van die eerste fuif te herinneren.
Ik was op visite bij een overdreven happy family die een thema in hun huis had laten ontploffen.
Jazzband
‘Weggegooid geld’, oordeelde ik dan ook toen ik in juni een folder ‘First birthdays’ met meer dan 225 verjaardagsthema’s in de brievenbus vond (ik verbaas me erover hoeveel meuk we krijgen als jonge ouders ook al vinken we continu ‘nee, geen promotie’ aan). Het was wel vermakelijk om door te bladeren: telkens als ik de pagina omsloeg was ik op visite bij een overdreven happy family die een thema in hun huis had laten ontploffen. Slingers, partyhoedjes, ballonnen, kinderstoelversiering, bordjes, bekers, bestek, servetten, tafelkleden, lampionnen, goody bags, popcornbakjes, dienbladen, taartversiering, slabbetjes, opblaasspeelgoed, verkleedkleren: Owen had zijn eerste mijlpaal in een Little Dino-, Sailor- of You Are My Sunshine-huis kunnen vieren als zijn ouders het wat Amerikaanser hadden aangepakt.
Maar in dat geval hadden we ook de lokale cocktailbar voor een hele zaterdagmiddag af kunnen huren terwijl een heuse jazzband feestriedeltjes ten gehore bracht en de bijna honderd gasten onbeperkt drankjes en hapjes nuttigden. Of in een Texas-stijl barbecuerestaurant Owen met een cowboyhoed op een hobbelpaard door een professionele fotograaf laten vastleggen tijdens zijn Giddy Up-partijtje. Mama stralend ernaast. Ook met hoed. En dan Instagrammen met een sentimenteel bijschrift. Klopt, geen verzonnen voorbeelden. En ja, het geeft een goed beeld van het gemiddelde eerste verjaarsfeest in New York.
Geen thema
Owen vierde zijn eerste verjaardag met zijn vriendinnetje Bonnie. Dat krijg je als je moeders goed bevriend zijn en jouw vriendinnetje maar vier dagen ouder is. Bonnie woont in een appartementencomplex met een play room die bewoners kunnen huren. In feite gewoon een woonkamer met heel veel speelgoed en een keuken maar een stuk ruimer dan de kleine kamers bij de twee ukjes thuis. Plus aanzienlijk goedkoper dan de lokale kroeg.
We hielden het bescheiden met voornamelijk gezamenlijke vrienden. Ik bakte een taart voor de jarige job en jet. Heel verantwoord met natuurlijke suikers. Even voelde ik me de soccer mom van de instructievideo op YouTube. We haalden quiches, pizza, chips en dips bij de supermarkt om de hoek en vulden de koelkast met een stevige voorraad wijn, bier en wat prosecco. We hadden geen thema maar wel drie heliumballonnen. Dat hadden er zes moeten zijn maar de rest had de taxirit niet overleefd. Ik moet toegeven dat ik me een pietsie beetje een slechte moeder voelde omdat ik daar verantwoordelijk voor was (en elke keer fuck had gezegd toen er weer eentje knapte). Ach, Owen had slechts één ballon nodig om gelukkig te zijn.
Ook al hadden we niet uit honderden thema’s gekozen of de kroeg om de hoek omgetoverd tot feestlocatie, ik denk dat ik evengoed ietwat teveel druk op Owens eerste verjaardag legde. Ik keek weken uit naar die ene dag en ontkwam niet aan voorbereidingsstress. Ook betrapte ik mezelf erop dat ik na afloop teleurgesteld was dat het voorbij was. Mijn beginnersfout was dat ik er te Oud en Nieuwerig mee om was gegaan en veel verwachtingen in dat ene feestmoment had gelegd.
Ik liet na afloop mijn schoonmoeders woorden nog eens op me inwerken en besefte: deze mijlpaal zit hem niet in één dag, er zijn zoveel meer momenten en uitdagende overwinningen om te vieren. Dus loop ik straks naar onze buurtslijterij voor een fles champagne (of twee). Vanavond proost ik met Nick op ons gezonde jongetje, dat we nog steeds van elkaar houden als we wat meer kibbelen na een korte nacht, hoe we de groeisprongetjes en tandjes die doorkomen verdragen, dat we tot nu toe nog geen serieuze verwondingen hebben veroorzaakt (wat te kort geknipte nagels hier en daar en zijn kleine teentje tussen de badkamerdeur (mijn schuld), hoe we ons geduld bewaren als er eten op de grond wordt gesmeten (gelukkig niet vaak) en maar liefst elf lange vluchten redelijk relaxed hebben getrotseerd.
Hoteldebotel van verliefdheid praten we tijdens het drinken van de bubbels over Owen: hoe hij zichzelf Bwie noemt, hoe hij in alles een object ziet dat hij door de kamer kan duwen (kookweegschalen en dvd-hoesjes incluis), hoe hij wild enthousiast wordt bij zijn lievelingspagina van Rupsje Nooitgenoeg (en steevast de geel-blauwe lolly aanwijst), hoe hij blaast tussen zijn tandjes als hij geconcentreerd aan het spelen is, hoe hij geen genoeg krijgt van deuren dicht- en opendoen, hoe hij met zijn armpjes wappert als hij een paar losse stappen zet en wat een feest het is om ouders van dit knaapje, onze lieve Bwie, te mogen zijn. We heffen het glas op heel veel volgende verjaardagen samen. Waar vreugde hopelijk niet alleen van een ballon komt.
GEEN ARTIKEL MISSEN? Volg CITYMOM op FACEBOOK of op INSTAGRAM!
Geluk zit in een roze ballon? en een glas champagne ? samen ….. Nog veel geluk samen met Bwie ?