Ik zet mijn kind op de gang. In de hoek. Huppekee. Met een hoop geblèr in mijn oren loop ik terug naar deur. Ik doe hem dicht en houd gelijk de deurklink vast. Ik weet namelijk dat binnen vijf seconden datzelfde krijsende kind aan de klink hangt. Een jaar geleden kon ik het allemaal nog met één hand handelen, nu moeten er meer spierballen aan te pas komen. Jeee wat zijn ze sterk!
Dit ging er aan vooraf. Noortje geeft Annabel een mep. Ik zag het. Dat mag niet. Wat betekent dat ze even de gang op moet. Annabel zegt “Niet doen Noortje. Wégwezen jij”. Zo zeg. Dat klinkt volwassen. Van wie heeft ze dat nou weer, denk ik bij mezelf. Maar ze heeft wel gelijk. Ik pak Noortje bij de arm en trek haar met beleid de gang op. Ik moet tenslotte mijn andere kind beschermen. Laten zien dat wat Noortje deed niet goed is. Terwijl ik met beide handen de deurklink vasthoud kijkt Annabel mij aan en zegt ze dat ze met haar zus wilt spelen. Ik vertel dat Noortje even in de hoek moet staan.
Annabel spreekt mij streng toe en vindt dat haar zus terug moet komen. Net was ze nog boos en het volgende moment ben ik de boeman. Dit gaat lekker. Wie is hier nou de moeder, ik of Annabel? Ik geloof toch dat ik het ben en dat ik bepaal wanneer Noortje van de gang af mag. De tussenstand : één kind staat te krijsen op de gang, ik houd met alle kracht de deurklink vast en met m’n andere kind voer ik een discussie over waarom haar zus de gang op moest. Oke. Annabel begint inmiddels haar geduld te verliezen. Ze wordt boos, begint rood aan te lopen en voor ik het weet ligt ook zij te kronkelen op de grond van boosheid.
De minuut is voorbij en Noortje mag weer bij ons komen. Annabel ook blij. Zou je denken. Maar dat kind ligt nog steeds te kronkelen op de vloer. Huilen, krijsen. Ze houdt niet op. Noortje zegt “Annabehel ik ben er weer” maar Annabel ziet niks. Ik pak haar op en laat haar om zich heen kijken. Ze ziet Noortje en weet je wat ze doet? Ze geeft haar een mep! Nou ja zeg. Ik ben zo verbouwereerd dat ik haar op de grond zet en richting gang duw. “Doe dat eens even lekker niet” roep ik. “Wegwezen jij!”
LEES OOK: BLOG LIESBETH; PLASSEN
Photo credits: Indikdual
Blog by Liesbeth Starrenveld
Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!