Soms ga ik een rondje rolschaatsen. Nu denk je vast, ja hoor serieus, heeft ze rolschaatsen? Ja. Die heb ik. Van die echte. Met vier wieltjes, roze veters en een knalgele nop. Hartstikke leuk! Ik rol zo af en toe onze straat op en af. Ooit kocht ik ze om wat meer te bewegen, want ik houd niet van de sportschool en rennen doe ik ook niet graag.
Net als zovelen, had ook ik vroeger rolschaatsen. We hadden zo’n mooie drempel voor ons huis waar je lekker overheen kon rollen. Nu moet ik wel zeggen dat het toen allemaal wat soepeler ging. Toen nam ik een flinke aanloop en schaatste ik de hele straat door. Heuvel op heuvel af. Voor een pirouette draaide ik mijn hand (volgens mij) niet om.
Dat is nu anders. Als meisje van 35 word je nagekeken op je rolschaatsen. Het is daarom belangrijk dat je met opgeheven hoofd, zelfverzekerd op die dingen staat. Daar ging ik. Even mijn hoofd leeg maken. Even niet de geur van poep en pies om me heen. Even geen snottebellen. Even geen speelgoed in mijn vizier. Vooral weer mijn balans vinden want er gebeurde die dag iets waar ik erg boos om was geworden. Had overigens niks met de allerliefste dochters te maken maar voor je het weet reageer je het wel een beetje op hen af.
Dus hup naar buiten en mijn zinnen verzetten. Op mijn rolschaatsen. Halverwege de rit stokte een rolschaats en ging ik onderuit. Wat bleek, er zat een veter tussen de wieltjes. Lag ik daar op m’n gat. Ik kan je vertellen, zelfs met opgeheven hoofd voelde dat toch niet zo heel erg cool.
Soms ga je op je bek. Heel hard. Je baalt. Maar je klautert overeind om je weg te vervolgen. Een mooie metafoor voor hoe ik me voelde voordat ik letterlijk onderuit ging. Van tevoren had ik het niet zo bedacht, maar de val was ergens goed voor. Opstaan en weer doorgaan. Oke. Dat ga ik doen als ik weer thuis ben.
Je kunt natuurlijk ook gewoon lekker op roller derby bij de Amsterdam Derby Dames.
Genoeg moeders die al jarenlang mee skaten.
Rol je gezellig mee?