Wat zou je doen als je nog een jaar te leven had? Laatst las ik een artikel dat daarover ging, zo kwam het dat ik er zelf ook over ging nadenken. Meteen popte mijn bucketlist in mijn hoofd op. Ik wil nog een rondreis maken door Amerika en Canada. Een week feesten op het Burningman festival met mijn beste vrienden. De bloesembomen in Japan in bloei zien staan. Overnachten op een eiland in de Filipijnen. Uitkijken over de Machu Picchu in Peru. Natuurlijk neem ik dan mijn gezin mee. Want hoe bizar moet dat zijn als je weet dat je je geliefden nog maar een jaar bij je hebt. Wat er verder bij een afscheid komt kijken? Geen idee? Nooit over nagedacht. Misschien toch wel goed om dat wel te doen. Helemaal nu ik kinderen heb.
Je hoopt natuurlijk pas dood te gaan als je later oud bent. Vorig jaar overleed een goede bekende van mijn vriend door een ski-ongeluk. Een paar jaar jonger dan wij met een kindje opkomst. Dat hakte er toch even in. Dit was iemand zoals wij, midden in het leven. Dood gaan kan nu dus ook. Ook al denk je soms van niet. Sindsdien knuffelde ik toch net even vaker mijn gezin. Ik dacht ook zelf meer over de dood na. Wat moet ik eigenlijk allemaal regelen, stel ik ga dood? De voogdij van mijn kinderen gaat (bij het overlijden van beide partners) naar mijn beste vriendinnetje. Dat heb ik bij de geboorte van hun al besproken met haar. Maar verder?
Hoe ik mijn afscheid zelf zou willen heb ik toen ook over nagedacht. Ik zou wel willen dat het bijzonder is. Bijzonder is natuurlijk moeilijk te verwoorden, meer dat het niet te verdrietig is en na afloop meer een ‘feestje’ moet zijn waarbij mijn familie en vrienden wijn drinken. A.u.b. geen koffie en cake. Het liefst ook niet een afscheid in zo’n troosteloze zaal. Juist ergens op een plek waar ik graag kwam. Mijn afscheid in een strandtent. Uitzicht op zee. Ook al zie ik dat zelf niet meer… toch een fijn idee!
Als ik een feestje geef, vraag ik meestal ‘een envelopje’ als cadeau. Negen van de tien keer gebruik ik dit geld om het feestje zelf te bekostigen. Als je overleden bent kun je moeilijk een doos naast je kist/urn gaan neerzetten waarin de genodigde een envelopje in kunnen doen! Aangezien een begrafenis volgens mij best wat kost, is het dus best een idee hier een uitvaartverzekering voor af te sluiten.
Uit onderzoek blijkt veertig procent van de ouders gesprekken met hun kinderen over hun uitvaart vermeiden, omdat ze zich daar liever niet mee bezighouden. Als ik naar mijn eigen ouders kijk, klopt dit ook, we hebben het er eigenlijk nooit over. Zeventig procent van de Nederlanders heeft zijn of haar wensen voor een uitvaart nog niet vastgelegd. Ook dat heb ik dus nog niet gedaan en moet veranderen. Driekwart van de ondervraagden heeft weleens stil gestaan bij het feit dat een dierbare plotseling kan overlijden. Dat heb ik sinds ik kinderen heb ook heel erg. Een van die dingen die je er ‘gratis’ bij krijgt als je moeder wordt.
Als ik dan nog een jaar te leven heb kan je maar beter nog wat levenslessen aan je kinderen mee geven. Ze vertellen dat ze alles kunnen in het leven, als ze maar willen. Of dat ze altijd hun hart moet volgen en hun dromen moeten najagen. Alleen maar moeten doen waar ze gelukkig van worden. Ze aanraden door Australie te reizen omdat ik Sydney de fijnste stad ter wereld vind. Of ze juist behoeden voor wat blunders die hun moeder in het verleden heeft gemaakt en zij daarom niet meer hoeven doen. Ga bijvoorbeeld nooit uiteten op een eerste date in een dodgy Chinees restaurant zodat het er een uur laten van voor en achter tegelijk uit komt…
Ik geef mijn kids nogmaals een dikke knuffel. Wat houd ik toch veel van hen. Mij beter voorbereiden ga ik doen. Ook al hoop ik tot ver in mijn tachtigste te kunnen genieten van deze prachtige kids. Dus hopelijk kijk ik pas als omaatje een keer over die Machu Picchu uit. Gelukkig kan je daar ook met een trein heen i.p.v. een 3 daagse trekking.
Meer weten hoe je je kan voorbereiden? Check www.monuta.nl
