Nog even over die wintertijd… Je weet wel, dat verschijnsel waarvan je nooit precies weet wanneer het ingaat en daar ook pas achterkomt als je het toevallig ergens online voorbij ziet komen. Meestal op de zaterdagochtend van de zaterdagnacht waarin het gebeurt. En dat je dan je borrelafspraak van zondag gaat appen dat je het dus had over vier uur Nieuwe Tijd, want laten-we-er-nou-maar-wel-meteen-in-meegaan, des-te-eerder-zijn-we-eraan-gewend.
Anno 2017 is het overigens onmogelijk om er níet in mee te gaan, want vrijwel alle apparatuur in huis springt midden in de nacht automatisch een uur achteruit. Alleen dat dashboardklokje in de auto moet je zelf doen, maar voordat ik daar de gebruiksaanwijzing van heb gevonden, is het meestal alweer bijna zomer.
Nou, die wintertijd dus. Officieel de echte tijd (de zomertijd werd in Nederland pas in 1977 ingevoerd), maar dat weet mijn biologische klok niet. En die van mijn kinderen ook niet. Dat ene uurtje terug voelde dus voor ons allemaal als een hardnekkige jetlag, maar dan zonder de herinnering aan een zonovergoten vakantie in een andere tijdzone. In plaats daarvan worden de dagen kort, de nachten koud en alles nat. Op z’n zachtst gezegd not my favorite season.
Mij maakt het slaaptechnisch niet uit hoe laat het is (“Ik word altijd uit mezelf een uur te vroeg wakker”, said no mom ever), maar de meisjes bleken toch klokvaster dan ik dacht. Nu zijn het normaal gesproken gelukkig geen extreem vroege vogels: Oudste wordt rond kwart over zeven wakker en Middelste blijft zo tot half negen liggen als ze nergens naartoe hoeft. Maar in het verleden behaalde resultaten bieden blijkbaar geen garanties voor de wintertijd. Sterker nog, ze leverden alledrie gewoon nóg een uurtje in. Wintertijd: je wint-er-tijd mee. Zeg dat wel. Soms hoorden we de deur van onze slaapkamer al open gaan als de vijf nog in de klok zat. “Mama, is het nu de volgende ochtend?” Hou. Op. Met. Me.
Pas na een week of twee sliepen ze weer normaal. En terecht ook, inmiddels is het zelfs om acht uur nog half donker en de meisjes zien inmiddels ook wel in dat je dan echt maar beter zo lang mogelijk onder de wol kunt blijven liggen. Nu het om vier uur al gaat schemeren, beginnen ze vóór het avondeten al te gapen en vragen ze soms of ze al naar bed mogen. Het moet niet gekker worden. Wintertijd – meisjes: 1 – 0.
Ik besloot deze week toch maar even het klokje in de auto te verzetten. Toen ik de gebruiksaanwijzing googelde, deed ik een geweldige ontdekking. Wisten jullie dat de zomertijd bijna twee keer zo lang duurt als de wintertijd? Zeven maanden op, vijf maanden af. Het is dus officieel zonde van de moeite om handmatig de klok terug te draaien, want voor je het weet liggen je kinderen weer uren wakker omdat het nog zo licht is buiten.
Bring. It. On!
LEES OOK VAN RONNE: BRAVO!
GEEN ARTIKEL MISSEN? Volg CITYMOM op FACEBOOK of op INSTAGRAM!
Photocredits; lottieisloving.com
