In mij schuilt een ballerina. Dat zie je niet meteen en zeker met mijn zwangere buik ben ik niet direct in staat om een pirouette te draaien. Maar ik ben haar in gedachten. Toen ik vijf werd mocht ik op balletles en daarmee werd de zwaan in mij geboren. Op een dag dansten we een voorstelling in een echte schouwburg en op een grijs gedraaide videoband is te zien hoe ik als klein eendje bijna vergat te bewegen toen de grote zwanen het podium opkwamen. Ik droeg een zwart hoepelrokje en gele rolsokken, zij een witte tutu en roze spitzen. Ik mocht er dan uitzien als een koddig pulletje: dit was het begin van een serieus toekomstplan. Ik zou dansen en doorzetten tot ik op een dag ook een tutu droeg en mijn voeten sterk genoeg waren om spitzen te dragen. Ik was een balletmeisje van het klassieke soort en kon me geen leven zonder roze leggings voorstellen.
Maar zoals dat gaat met jeugdliefdes maakte deze in de jaren daarna toch langzaam plaats voor andere passies (jongens). Ik bleef dansen, maar zonder legging en alleen nog op zaterdagavond. Mijn verzameling balletspullen stopte ik in een grote doos onder mijn bed, samen met mijn spitzen. Toen ik verhuisde naar Amsterdam bleef de doos bij mijn ouders. Ik liet het roze achter, maar de Ballerina ging mee, diep in mijn hart.
Ik ben inmiddels een mens en moeder van het niet-uitgesproken-damesachtige soort. Ik draag graag zwart, nooit hakken en zie onze meisjes ook het liefst in skinnies met gympen. Ik ben niet dol op winkelen (behalve online) en kan niks met Sex And The City. Ik ben gek op smoezelige kindjes met zwarte voetjes van het buitenspelen (ook op fris gedouchte meisjes met gekamde haartjes trouwens) en heb niks met felle kleuren, prinsessen en K3. Ik ben helemaal niet vies van roze in huis of aan mijn kind (integendeel), maar dan wel altijd in de oude of perzik-variant en in combinatie met iets neutraals. Ik ben, zeg maar, de helft van een meisje-meisje.
Maar toen leerde mijn oudste dochter lopen. En Spotify bedienen. Zo gauw ze de kans kreeg zette een (meestal volkomen willekeurig) muziekje aan, ging tussen de schuifdeuren staan en danste met haar peuterbeentjes in skinny jeans de sterren van de hemel.
En ineens stond ze daar. De Ballerina. Zo vanuit mijn hart in mijn kind gesprongen, en ik had haar niet eens gestuurd. Zo gaat dat immers met jeugdliefdes: die komen altijd op een onverwacht moment weer tevoorschijn en dan zijn ze maar moeilijk tegen te houden. En plotseling voelde ik hoe ik haar had gemist.
Daarom besloot ik De Ballerina weer met open armen te verwelkomen en ging ik met mijn kleine dansmarieke op peuterballet. Ouderlijke deelname is daarbij gewenst, dus dochter en ik hebben samen inmiddels een behoorlijke pas de deux in huis. Ik geniet, want zij geniet.
En na afloop van de les rent ze naar de andere zaal om eindeloos en ademloos naar de ‘grote ballerina’s te kijken. Voor haar misschien wel het begin van een serieus toekomstplan, voor mij in ieder geval een dierbaar full circle moment. Mijn oude spitzen hangen inmiddels in haar kamer, maar voorlopig draagt ze onder haar tutu nog liever haar gympen. Nog voornamelijk eend, al een beetje zwaan: mijn kleine tomboy Ballerina.
BLOG BY RONNE THEUNIS
De meisjes, de liefde en de stad: my life in a nutshell. Geboren in een dorp maar CITYMOM uit overtuiging. Moeder van Lou (1) en Wies (2), vrouw van Jim en wonend & werkend in Amsterdam. Gelukkig achter de kinderwagen in het Vondelpark en achter mijn bureau op de Zuidas. Gek op zaterdagochtend, full circle moments en goeie teksten. Twee dochters in nog geen anderhalf jaar en Amsterdam door hun ogen is mooier dan ooit. En we raken niet uitgekeken!
Photocredits in blog: mamzellemagb.tumblr.
Photocredits front photo: ddfox.tumblr.com
