Toen ik anderhalf was heb ik een schedelbasisfractuur opgelopen in de supermarkt. Terwijl mijn vader probeerde te voorkomen dat mijn zus een pot spaghettisaus op de grond smeet, besloot ik uit het winkelwagentje te klimmen, waarbij ik nogal onfortuinlijk met mijn hoofd op de stenen SPAR-vloer terechtkwam. Uiteindelijk kun je natuurlijk beter een pot saus dan een dreumeshoofdje op het beton laten vallen, maar dat soort inschattingen maak je nou eenmaal meestal niet op het moment suprême. Volgens het dagboek dat mijn moeder er over bijhield, krijste ik (gelukkig) meteen de hele pasta-afdeling bij elkaar en werd ik daarna niet suf of misselijk. Tegenwoordig zou je meteen googelen op vallende kinderen of bellen met de huisartsenpost, maar wegens gebrek aan smartphones ging EHBO in de early eighties nog puur op moederlijke intuïtie. Daarom gingen we niet naar de dokter, maar op de fiets terug naar de Overijsselse camping waar we onze vakantie doorbrachten. Mijn ouders checkten die nacht in de koepeltent elke twee uur of ik nog ademde en toen ik de volgende dag vrolijk opstond, leek het leed geleden.
Maar toen oma op bezoek kwam en ontdekte dat er zich naast mijn kruin een soort tweede hoofd had gevormd, gingen we toch maar even naar de plaatselijke huisarts, die ons weer met gezwinde spoed doorstuurde naar de neuroloog. Daar bleek dat ik een scheur van tien centimeter in mijn hersenpan(netje) had: een schedelbasisfractuur dus.
Het goede nieuws was dat ik nog zo jong was, daarom zou het vanzelf genezen. En dat deed het ook, misschien wel aangemoedigd door de Overijsselse landlucht. Er zijn helaas geen foto’s van de hele gebeurtenis (ook dat zou nu ondenkbaar zijn), maar er is één foto van een paar weken later waarop mijn hoofd nog wel behoorlijk asymmetrisch oogt. Ik heb er, geloof ik, niets aan overgehouden, maar als ik als kleuter iets heel doms óf iets heel slims zei, werd er altijd wel even gerefereerd aan de scheur. Ik was immers wél op mijn achterhoofd gevallen…
Drieëndertig jaar later is de schedelbasisfractuur een vrij goed verhaal op feestjes, maar ook een klein familietrauma. Mijn moeder kan het nog steeds niet aanzien als een kind in een winkelwagentje alleen wordt gelaten en houdt dan stiekem een oogje in het zeil. Ik kan me amper voorstellen hoe bezorgd ze destijds moet zijn geweest. En nu ik zelf ook regelmatig met mijn peuters door de supermarkt loop, realiseer ik me hoeveel er kan gebeuren in die drie seconden dat ik probeer te voorkomen dat mijn oudste dochter een doos eieren ondersteboven houdt. Mijn middelste dochter is weliswaar een jaar ouder dan ik destijds, maar als er íemand ook zo uit een winkelwagentje zou kunnen storten, is zij het wel.
Daarom heb ik de meisjes laatst preventief verteld over mijn eigen supermarktavontuur, zonder ze daarbij een trauma aan te praten uiteraard. Dat het verhaal desondanks behoorlijk veel indruk heeft gemaakt, bleek wel toen de oudste laatst in de Jumbo aan een zestienjarige vakkenvuller vertelde: ‘Mama was een keer heel stout en toen kreeg ze een hele grote bult’. Ik wilde de verbaasde jongen net uitleggen dat het hier niet ging om een kinderlijke bekentenis van huiselijk geweld, toen er een pot spaghettisaus dreigde te sneuvelen. Gelukkig was ik er net op tijd bij en bleven de meisjes keurig in het wagentje zitten. Full circle moment afgewend. Ook wel eens lekker.
LEES OOK DE VORIGE BLOG VAN RONNE: KRAAMZORGEN.
BLOG BY RONNE THEUNIS
De meisjes, de liefde en de stad: my life in a nutshell. Geboren in een dorp maar CITYMOM uit overtuiging. Moeder van Cato (0), Lou (2) en Wies (3), vrouw van Jim en wonend & werkend in Amsterdam. Gelukkig achter de kinderwagen en achter mijn laptop. Gek op zaterdagochtend, goeie teksten en full circle moments. Drie dochters in drie jaar en Amsterdam door hun ogen is mooier dan ooit. En we raken niet uitgekeken!
Photocredits: www.potterybarnkids.com
