Van sommige herinneringen uit mijn tienertijd krijg ik nog wel eens het schaamrood op mijn kaken. Lang voordat ik zelf ook maar dacht aan voortplanting, heb ik uit pure onwetendheid een aantal (aanstaande) moeders nogal onheus bejegend.
Zo heb ik eens iemand bewonderend over haar buik geaaid en gevraagd hoe lang ze nog moest, terwijl de betreffende baby inmiddels al drie maanden oud was. (Dat het achteraf inderdaad al ruim vier maanden geleden was dat ik haar hoogzwanger zag en het fysiek dus onmogelijk was dat-ie-er-nog-in-zat, kon mijn puberbrein toen blijkbaar simpelweg niet verzinnen).
En aan een bijbaan-collega vroeg ik eens veel te lang en kritisch door over haar zelfverklaarde niet-bestaande kinderwens, waarna ze prompt de volgende dag bekendmaakte dat ze zwanger was omdat ze zich zo schuldig had gevoeld tegenover haar ongeboren kind. Als ik daar aan denk krijg ik serieus een knoop in mijn maag (Het. Spijt. Me. Zo….!) maar in my defense: ik was 15 en ik wist daarom wel alles van vlinders, maar niet van baby’s in je buik.
Gelukkig worden kleine pubers groot en heb ik het daarna (voor zover ik weet…!) nooit meer zo bont gemaakt. Maar ook als (achter-in-de-)twintiger heb ik op dit terrein nog wel een paar onhandige dingen gedaan, simpelweg omdat babyland voor mij toen nog onbekend terrein was. Zo heb ik wel eens aan een moeder gevraagd ‘of het normaal was dat ‘ie nog niet liep?’ (sorry!), stond ik eens acht uur postpartum al met cadeaus op de stoep (sorrysorry!) en ben ik wel eens drie kwartier te laat gekomen op kraamvisite (supersorry!).
Ik denk dat je eerst zelf moeder moet worden voordat je begrijpt waarom bovenstaande acties absolute no-go’s zijn en na twee dochters denk ik (hoop ik!) dat ik eindelijk de kraamtijdmores een beetje onder de knie heb. Met de komst van mijn eigen meisjes veranderden veel puberale do’s namelijk ineens in postnatale don’ts en dingen die eerst heel acceptabel leken, bleken ‘met de kennis van nu’ toch niet zo’n goed idee. Wijsheid komt dus toch met de jaren, of in dit geval met baren.
En tegelijkertijd veranderden allerlei prenatale no-go’s na de geboorte van mijn dochters ineens in toch-best-wel-acceptabele, of zelfs (hele) goede ideeën.
Zo is daar De Speen. De Plastic Blokkentoren. De IPad. En De Bakfiets. Allemaal items waarvan ik als mommy-to-be het gebruik bij hoog en laag afzwoer (al dan niet voorzien van een lichte veroordeling van de ouders die dat niet ook deden), maar die het leven als moeder dermate leuker (en stiller/sneller/handiger) maken dat ik deze principes al snel heb laten varen. Speen en iPad leken me opvoedkundig onverantwoord maar vallen nu in de categorie life savers en plastic speelgoed (liefst in primaire kleuren) valt in de categorie pick your battles: úren speelplezier, dus ik zet er voor het beeld wel een pastelkleurig houten hobbelpaard naast. En een bakfiets blijkt niet alleen reuze-efficiënt maar vooral ook heel stads en stikgezellig. Je kunt mij tegenwoordig (op moedergebied) niet gelukkiger krijgen dan op zaterdagochtend met twee meisjes, speeltuinspullen en een tas vol weekendboodschappen een potje te bakfietsen.
Met dit vervoersmiddel ben ik natuurlijk wel echt officieel puber-af en is het tijd om het stokje van onwetendheid door te geven aan de volgende generatie. Dat dit is gelukt wist ik toen ik laatst aan een buurmeisje vertelde dat ik binnen drie jaar zwanger ben van onze derde dochter (zie vorige blog!). In opperste shock wist ze toch wel zeker dat dit een ongeluk moest zijn, want dát wil toch niemand. Ik was niet beledigd, want dit was natuurlijk mijn verdiende loon. Ook dit buurmeisje wordt (hopelijk) ooit moeder, en dan valt alles op zijn plek. I love full circle moments. En bakfietsen.
BLOG BY RONNE THEUNIS
De meisjes, de liefde en de stad: my life in a nutshell. Geboren in een dorp maar CITYMOM uit overtuiging. Moeder van Lou (1) en Wies (2), vrouw van Jim en wonend & werkend in Amsterdam. Gelukkig achter de kinderwagen in het Vondelpark en achter mijn bureau op de Zuidas. Gek op zaterdagochtend, full circle moments en goeie teksten. Twee dochters in nog geen anderhalf jaar en Amsterdam door hun ogen is mooier dan ooit. En we raken niet uitgekeken!
Bron foto: heatherbullard.com
