Toen we na maanden nadenken besloten (of eigenlijk gevóeld) hadden dat we in de stad zouden blijven (zie de blog van vorige maand!) begon fase twee van Project Verhuizing. We verkochten ons eigen appartement aan onze bovenburen (iedereen blij!) en waren klaar voor De Jacht.
Naast ons budget waren veel onderdelen van Project V nog variabel. Doordat we in (bijna) alle stadsdelen al eens hadden gewoond stonden we open voor elke windrichting en omdat het verlangen naar ruimte (toch) groter was dan de ergernis over de trappen, was een appartement met dakterras ook een optie. Natuurlijk droomden we stiekem van een huis-met- tuin in ons eigen fijne buurtje, maar we zetten een brede zoekopdracht aan op Funda en filterden daaruit de huizen die een bezoekje waard leken. (Met de agenda’s van Man, meisjes, makelaar en mijzelf nog een hele opgave trouwens, hoe dóen mensen dat?)
Soms namen we de meisjes mee. Van bezichtigen kwam dan weinig, want op die momenten was ik vooral bezig om te onthouden uit welk laatje Oudste die Barbie had gevist en waar Jongste haar ochtendfles had uitgespuugd, zodat ik het op de terugweg ongedaan kon maken. Maar het meeslepen van de mini’s bleek wel een goede graadmeter voor toekomstig woongenot. Als de dubbele wagen nu al niet door de voordeur kon, of de trap levensgevaarlijk bleek, kon dit paleisje van ons lijstje. Maar omdat ik het toch ook lastig uit te leggen vond dat we weer met 30 anderen in 8 minuten door een vreemd huis gingen racen (de Amsterdamse huizenmarkt had inmiddels zijn bekende hysterie bereikt), gingen Man en ik ook een paar keer samen op jacht.
En toen werden we verliefd. Op een huis. Met witte vloeren, grijze muren en grote ramen. En met een microtuintje zonder zon, een slaapkamer te weinig en in een ‘slechte’ buurt, maar dat mocht de pret niet drukken. Liefde maakt blind. En dus boden we, volgens onduidelijke regels, ver over de vraagprijs van dit huis dat we slechts 8 minuten hadden gezien, en wachtten het verlossende telefoontje af. We kregen het huis niet, en het was niet eens een close call. De nieuwe eigenaar had zo’n torenhoog bod gedaan dat de moed ons in de schoenen zakte, want zelfs microtuinen in slechte buurten kostten dus de hoofdprijs.
En zo ging het nog twee keer. We werden verliefd, vergaten de minpunten en toonden bereidheid om diep in de buidel te tasten. Maar ook deze stulpjes gingen aan onze neus voorbij. Het verstrijken van de tijd had één voordeel: Oudste kon inmiddels zelf de trappen op & af. Het duurde nog steeds een half uur om boven te komen, maar ik hoefde tenminste maar één keer te lopen.
En net toen we toch weer stiekem begonnen te praten over die appelboom in de polder, gingen we kijken bij een huis dat slechts 180 meter verderop stond. Begane grond, met een tuin, een schuur (!) en (na een kleine verbouwing) voor iedereen een eigen kamer. We werden weer verliefd, verliefder dan ooit. Dit zou het kunnen zijn. Dit moest het zijn.
En het had wat voeten in aarde, maar toen ik in een restaurantje zat te eten met vriendinnen werd Man gebeld door de makelaar. Ik zie me nog staan, in de regen, met de telefoon aan mijn oor. Dit was het. Dit is het. Onze meisjes krijgen een tuin in Amsterdam. We gaan verhuizen!
Blog by Ronne Theunis: De meisjes, de liefde en de stad: my life in a nutshell. Geboren in een dorp maar CITYMOM uit overtuiging. Moeder van Lou (1) en Wies (2), vrouw van Jim en wonend & werkend in Amsterdam. Gelukkig achter de kinderwagen in het Vondelpark en achter mijn bureau op de Zuidas. Gek op zaterdagochtend, full circle moments en goeie teksten. Twee dochters in nog geen anderhalf jaar en Amsterdam door hun ogen is mooier dan ooit. En we raken niet uitgekeken!
Photocredits: breathehappiness
Zo fijn dat het uiteindelijk gelukt is, meant to be! Leuk stukje Ronne, liefs Margot
Heel blij voor jullie en wat schrijf je leuk Ronne!! Liefs Mimi
Ware liefde bestaat toch. Zo leuk voor jullie! ?