En toen waren er drie! Op een vroege vrijdagochtend, middenin de zomer, is onze prachtige derde dochter geboren. In hetzelfde Amsterdamse ziekenhuis als haar zusjes. Ze zijn alledrie met een (geplande) keizersnede ter wereld gekomen, dus D-day stond al even in de agenda. En aangezien er niet zo gek veel tijd zat tussen de eerste en de derde geboorte was de welkomstprocedure vrijwel onveranderd. Dat bracht een hoop peace of mind: zowel op emotioneel als praktisch vlak bleek het een groot voordeel om ervaringsdeskundige te zijn.
Zo wist ik al hoe onwerkelijk het is om the night before naar bed te gaan in de wetenschap dat mini nu nog in je buik, maar morgenochtend in je armen ligt. En dat we zouden verzuchten hoe ‘bizar snel de afgelopen negen maanden zijn gegaan’ en hoe ik daar (gezien mijn watermeloen-status) zowel blij als melancholisch van zou worden.
En ik besefte hoe fijn het was dat opanoma de komende dagen in ons eigen huis op de meisjes zouden passen, omdat morgen ook de ‘geboorte’ van twee grote zussen zou zijn. We hadden ‘Kleine Pluis’ de afgelopen weken een triljoen keer voorgelezen maar alle educatieve Er-Komt-Een-Baby-Bij-boekjes houden op bij de geboorte en elke zus van een nieuwbakken mensje weet: dan begint het pas… Maar omdat de vorige gezinsuitbreiding (voor zover wij weten) ook geen jeugdtrauma’s heeft veroorzaakt en de zusjes nu op een paar duw- en trekincidenten na vooral “op elkaar geliefd zijn”, vertrouwde ik er daarom op dat ze ook dit keer hun nieuwe status én hun nieuwe huisgenootje snel zouden omarmen.
En naast deze Grote Dingen waren er natuurlijk nog de (minstens zo belangrijke) Aardse Zaken die ik deze derde keer al mijlenver zag aankomen. Zo wist ik bijvoorbeeld dat je een geboortepakje (jeweetwel, dat pakje dat op alle eerste foto’s staat en dat dus bovengemiddeld leuk moet zijn) in twee maten moet meenemen zodat je baby niet alsnog in een verwassen reservepakje kennismaakt met je adreslijst. Dat de helft van de gemiddelde uitzetlijst overbodig is maar dat je niet kunt bestaan zonder achtenzestig hydrofielen. Dat Dextro, Diclofenac en Bepanthen om diverse redenen lifesavers zijn. En dat je alle visite in de basis een warm hart toedraagt maar dat degenen die met een ovenschotel binnenkomen de Nobelprijs verdienen.
Maar vooral wist ik dat het handig is om je erop voor te bereiden dat je niks kunt voorbereiden. Want in het verleden behaalde babyresultaten bieden volstrekt geen garantie voor de toekomst, dus ben je ook bij nummer drie gewoon weer aan het uitzoeken hoe je zoveel mogelijk slaap en melk en zo min mogelijk huil en kramp genereert. Alleen dit keer houd je die zoektocht langer vol omdat je weet dat Alles Een Fase Is. Zelfs in het holst van de (gebroken) nacht en op het hoogtepunt van een collectieve gilsessie fluistert er nu ergens een stemmetje in je achterhoofd “This too shall pass”.
Het heeft wat mij betreft dus nogal wat voordelen om je kinderschare regelmatig uit te breiden. Je kijkt nergens meer van op en knapt (bijna) nergens meer op af. Op die vrijdagochtend in de zomer sloten we dan ook vol vertrouwen ons prachtige meisje in de armen. Straks kwamen de Aardse Zaken, nu eerst de Grote Dingen. Het bewonderen, het verwonderen en het kennismaken met haar zussen. En de liefde. Al. Die. Liefde. Die went gelukkig nooit.
BLOG BY RONNE THEUNIS
De meisjes, de liefde en de stad: my life in a nutshell. Geboren in een dorp maar CITYMOM uit overtuiging. Moeder van Cato (0), Lou (2) en Wies (3), vrouw van Jim en wonend & werkend in Amsterdam. Gelukkig achter de kinderwagen en achter mijn laptop. Gek op zaterdagochtend, goeie teksten en full circle moments. Drie dochters in drie jaar en Amsterdam door hun ogen is mooier dan ooit. En we raken niet uitgekeken!
Bron beeld: atelierdupetitparc.fr
