Mijn kleuter fietst. Hard, recht vooruit en zonder zijwieltjes. Ze kan zelf opstappen, wegrijden, remmen en stilstaan en dat honderd keer achter elkaar. De wielen van haar rode fietsje zijn klein en ze trapt zich een slag in de rondte, maar haar euforie toen ze voor het eerst een heel stuk ‘los’ fietste, herken ik van de eerste keer dat ik een blauwe piste af skiede. Ik had daar tig lessen, veel drama en body protectors voor nodig, maar zij reed na het tweede oefenrondje met Man zo het speelplein over.
Wat begon met voorzichtig slingeren op de stoep (met de hand van papa in haar nek), werd al snel een solo tijdrit zonder houvast. Met elke meter groeide haar zelfvertrouwen en nu is ze niet meer te houden. Het plein werd al snel te klein en de stoep te druk, dus nu wil ze het liefst elke dag naar het Vondelpark omdat je daar zo ‘lekker lang door kunt rijden’. Dan trekt Man zijn hardloopschoenen aan, want met haar stevige tempo heeft hij dan ook meteen zijn workout gehad.
Als Dochter op haar rode stalen rosje over de weg sjeest, noemt ze zichzelf ‘een bravo’. Dat is het resultaat van een klein misverstand op vakantie vorig jaar. Toen we op een Italiaanse heuvel werden ingehaald door een groepje wielrenners, spoorde Man de kinderen aan om voor de zwetende mannen te klappen en ‘Bravo!’ te roepen. Sindsdien heten mensen op racefietsen ‘bravo’s’ en daar moet je voor applaudisseren, ook op een Amsterdams fietspad.
Nu ze het stoep-, plein- en parkfietsen onder de knie heeft, vindt Dochter zelf dat ze wel klaar is voor de volgende stap: op de fiets naar school. Dat snap ik natuurlijk best en dat is ook ontzettend leuk als je school om de hoek ligt. En je in een rustige wijk woont. En je acht bent.
Maar, ehm. Haar school ligt niet om de hoek. En we wonen in Amsterdam. En ze is vier. Dus ain’t nobody going op de fiets naar school voorlopig. Dat doen we lopend, in de bakfiets of achterop. Ze is er dan van overtuigd dat ze mijn tempo kan opvoeren door heel hard in mijn rug te duwen. En omdat ik dan stiekem iets harder trap en we inderdaad nog nét op tijd de klas inlopen, vindt ze het prima om haar eigen fiets nog even te bewaren voor het park. Applaus voor mama. Bravo!
MEER VAN RONNE: PEUTERDYNAMIEK
GEEN ARTIKEL MISSEN? Volg CITYMOM op FACEBOOK of op INSTAGRAM!
