Wij gingen vroeger altijd kamperen. Gaspit, voortent, luchtbedden: je kent het wel. Alsof dat nog niet genoeg back to basic was, gingen we soms naar een natuurcamping. Wie bij het woord camping denkt aan rijen caravans, gezellige vlaggetjes en een jolig animatieteam, komt op een natuurcamping bedrogen uit. Een natuurcamping is namelijk voornamelijk natuur en weinig camping.
Het betreft een open veld (of een verzameling open veldjes) middenin het bos, waar je alleen aan het houten bordje langs de zandweg kunt zien dat het hier een recreatieplek betreft en waar je na afloop een envelop met geld voor de beheerder in een soort vogelhuisje stopt.
Van het sanitair moet je in zo’n naturelle omgeving ook niet al te hoge verwachtingen hebben: op een strategische plek in het bos doet een bemoste keet dienst als collectief toiletgebouw. Uiteraard met een gewone wc en stromend water (het kan te gek ook), maar wel met het vriendelijke verzoek om de schoonmaak van de plee evenredig te verdelen over de campinggasten.
Je zou denken, gezien mijn huidige status als CITYMOM, dat ik nog steeds nachtmerries heb van de vakanties die ik daar als kind doorbracht. Had ik al gezegd dat deze campings zich bevinden in oer-Hollandse oorden als Drenthe en Friesland, met bijbehorende oer-Hollandse weersomstandigheden? Bij deze. Nu ik gewend ben aan stadse praktijken en een bepaalde mate van comfort, zou je wellicht verwachten dat ik gruw van die keer dat ik middenin de nacht naar de wc moest en onderweg naar de keet op een pad stapte, omdat mijn zaklamp ermee ophield.
Ok, dat is ook zo. Ik ben inderdaad nog steeds als de dood voor padden én kapotte zaklampen. Maar de kampeervakanties in het bos vond ik ge-wel-dig.
We speelden hele dagen buiten, aten vier avonden achter elkaar macaroni en groeven rondom de tent water-opvang-geulen als er weer eens stortbui viel. Ik droeg steevast een korte broek en een warme trui, zodat ik op elke klimaatverandering was voorbereid. We maakten vrienden met andere campinggastjes en ‘s avonds zaten we met alle volwassenen en kinderen rondom het kampvuur marshmellows te roosteren. Dat klinkt niet alleen enorm VPRO-jeugdfilm-romantisch, dat was het ook.
In de jaren daarna werden onze tenten groter (er is zelfs even een caravan geweest) en de campings luxer. We ontdekten een camping in Frankrijk waar ze ook een kampvuur hadden en je theaterles en fotografiecursussen kon volgen. Daar gingen we naartoe totdat mijn zus en ik überhaupt niet meer mee wilden. Daarna ruilden mijn ouders het luchtbed definitief in voor comfortabele vakantiehuizen en sinds de komst van mijn kinderen vier ik ook alleen nog maar vakantie tussen vier muren met een eigen badkamer.
Voorlopig zullen we dat nog wel blijven doen, want back to basic met een dreumes, een peuter en een kleuter sla ik als CITYMOM echt even over. Maar er komt een dag dat we allemaal in korte broek en warme trui rond het kampvuur zitten, na een dagje buitenspelen en geulen graven. Ik regel marshmellows en met mijn telefoon zorg ik voor een constante zaklamp. Want die padden dragen heus niet extra bij aan de natuurbeleving. Het kan te gek ook.
LEES OOK VAN RONNE; Summer in the CITY
BLOG BY RONNE THEUNIS
De meisjes, de liefde en de stad: my life in a nutshell. Geboren in een dorp maar CITYMOM uit overtuiging. Moeder van Cato (0), Lou (2) en Wies (3), vrouw van Jim en wonend & werkend in Amsterdam. Gelukkig achter de kinderwagen en achter mijn laptop. Gek op zaterdagochtend, goeie teksten en full circle moments. Drie dochters in drie jaar en Amsterdam door hun ogen is mooier dan ooit. En we raken niet uitgekeken!
GEEN ARTIKEL MISSEN? Volg CITYMOM op FACEBOOK of op INSTAGRAM!
