Ik moest gister zo vreselijk zuchten. Maar eigenlijk ook weer lachen. Om Mike. Het is niet standaard maar zo af en toe hebben wij een duidelijke taakverdeling voor het avondritueel van onze dochters. Dan denk ik het van tevoren uit omdat ik weet dat onze meiden echt moe zijn en stipt 19.00u of liefst wat eerder in bed kunnen liggen. Want ik heb ze de hele dag meegemaakt en weet hoe moe ze zijn, hoe ze doen en hoe ze reageren aan het einde van de dag. Dus. Nou. Kernwoord van deze avond is tempo. Mama wil tempo. Tuurlijk wordt er eerst nog uitgebreid gestoeid en hoe-doet-een-leeuwtje gespeeld. Hartstikke gezellig! Er wordt dan heel wat afgelachen, gegild en gerend in dit huis. Door al dat gegil heen roep ik naar Mike dat hij zo ook nog even de voeten van de meiden moet wassen. “Jaaaahaaa doe ik”, krijg ik terug. Oke. Mooi zo. Ondertussen ruim ik het huis op. Kinderstoelen gaan uit elkaar, ik stapel ze op en zet die dingen weg. Al het speelgoed kieper ik in een grote tas. Die kan naar de gang. Het eten staat ook al klaar. “Je hoeft nergens mee te helpen” roept Mike. Hij heeft alles onder controle. Fijn. Ik plof op de bank, pak een boek en geniet van alle blije geluiden. Ondertussen verstrijkt de tijd. Het is 18.50u. “Okee nu nog even voeten wassen”. Ik ben stiekem toch onder de indruk dat Mike alles onder controle heeft en die meiden voor 19.00u in bed gaat krijgen. Maar dan… hij haalt de kinderstoelen weer tevoorschijn. Huh? Waarom zet hij ze niet gewoon met hun kontje op de rand van de wasbak en wast hij op die manier even snel hun voeten? Nee hoor. Mike zet de kinderstoelen in elkaar. Op zijn dooie gemak (3 min) en vervolgens zet hij die meiden erin (2 min). Ik hoor ze zeggen “Gaan we eten papa?” “Nee niet eten maar voetjes wassen” zegt Mike. Elk teentje krijgt aparte aandacht (halve minuut per teen en het zijn 20 teentjes). Er wordt wéér heel hard gelachen en gegild. Dolle pret daar in de slaapkamer! Vervolgens worden alle tenen één voor één afgedroogd begeleid door een zelf gezongen liedje. Ik kijk niet meer naar de klok. Wat maakt het ook uit? Ik heb me om dit soort momenten vaker druk gemaakt maar inmiddels doe ik dat niet meer. Mike kan er namelijk niks aan doen. Het is een typisch gevalletje van mannenlogica..
Blog by Liesbeth Sterrenburg
Liesbeth Sterrenburg is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
Foto via Varpunen
