Sokken aan! Schoenen aan! Jas aan! We gaan naar buiuiten! Bij ons thuis zit er ongeveer een klein half uur tussen het moment dat ik dat roep en we daadwerkelijk buiten staan. Zodra ik de betoverende woorden uitspreek zoeken de meiden elkaar op en gaan ze naast elkaar staan. Rechte rug en borstje vooruit. Ze laten alles uit hun handen vallen. Dan trekken ze een sprint naar de gang. Ik moet altijd weer lachen om dat tafereel. Ze komen beiden terug met hun eigen jas en een paar schoenen in de hand. Annabel kruipt bij mij op schoot en ze krijgt haar sokken aan. Wil ik haar schoentje aan doen, is het schoentje weg! Drie seconden geleden stond ie er nog. Noortje is ermee aan de haal gegaan. Het is ook altijd hetzelfde liedje! Hebben we alle sokken, jassen en schoenen bij elkaar verzameld en heb ik het ene meisje op schoot, dan gaat het andere meisje met de schoenen aan de haal. De hele middag wordt er niet of nauwelijks gerend maar juist nu natuurlijk wel! Vervolgens liggen de jassen schoenen verspreid door het huis en kan ik weer opnieuw beginnen. Als ik uiteindelijk drie schoenen en twee jasjes terug heb gevonden raak ik lichtelijk geïrriteerd. Want waar is schoen nummer vier gebleven? Uiteindelijk vind ik hem in de slaapkamer onder een bedje. Hup, Annabel weer op schoot, andere schoen ook aan, jas aan en weg is ze weer! Dan pak ik Noortje op schoot. Haar schoenen houd ik angstvallig bij me. Want het zal me niet gebeuren dat ik nog een keer op zoek moet naar die dingen! Inmiddels zijn we zo’n twintig minuten verder. We kunnen gaan. En dan ruik ik het. Poep. Welja! Ik kan nu óf helemaal uit m’n dak gaan of rustig blijven ademhalen. Na een weloverwogen moment kies ik toch voor het laatste. Zo komen mijn yoga-oefeningen ook nog eens van pas. Mama begint gewoon van voren af aan. Keer twee. Eén voor één ontdoe ik de dames van hun stinkende luier. Uiteindelijk staan we buiten. He he. De meiden rennen weg en ik hol er achteraan. Op mijn hoge hakken. Liever had ik m’n gympies aan gedaan maar die kon ik zo gauw niet vinden. Wedden dat ze onder één van de bedjes van die meiden liggen..?
Blog by Liesbeth Sterrenburg
Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
