Op de valreep van 2009 kochten Man (toen nog Vriend) en ik ons eerste huis. Waar ik vroeger bij het woord ‘huis’ dacht aan zo’n kindertekeningmodel met twee verdiepingen en een tuin, kreeg de term vanaf mijn studententijd in Amsterdam al snel meerdere definities. Een studentenhuis in Zuid, een jaren ’70 flat in Oost en een antikraakwoning in West: I’ve seen it all.

Toen Vriend en ik een paar jaar aan het werk waren en geen zin meer hadden om afhankelijk te zijn van de grillen van de huisbaas, besloten we om een huis te kopen. In Amsterdam, omdat we daar nog lang niet uitgekeken waren. En omdat we inmiddels geleerd hadden dat de huizen hier meestal geen tuin hebben en de tweede verdieping vaak van andere mensen is, kozen we voor een net gerenoveerd appartement van 59m2. Twee hoog, tweeënhalve kamer en een smal balkon. Klinkt als behelpen, maar voor Vriend en mij ongekende (eigen!) ruimte.

We voelden ons op slag volwassen en dat zijn we daar ook geworden. We werkten, we lachten, we rouwden en we trouwden en we kregen (binnen 17 maanden!) de twee liefste meisjes van de wereld. Maar met deze verdubbeling van het bewonersaantal kwam ook de verdubbeling van de huisraad. Eén ledikantje/ wipper/kinderstoel kon er nog wel bij in dat halve kamertje, maar toen we van alles twee nodig hadden, bleef er wel heel weinig bewegingsvrijheid over.

Gelukkig konden we het onderstel van de wagen in het trappenhuis ophangen en bewaarden we de rest in de auto. Je wordt buitengewoon inventief én efficiënt van het leven met grote spullen in een kleine ruimte. We waren met z’n vieren vooral ontzettend gelukkig daar boven, maar als ik op Meisjesdag (mijn vrije dag) terugkwam van een wandeling inclusief zandbakbezoek en boodschappen, moest ik soms wel vier keer de trappen op en neer om alle schepjes, tassen en kinderen binnen te krijgen.

En daarom moesten we met pijn in ons hart concluderen dat we uit ons jasje waren gegroeid: het was tijd voor een nieuw huis. Zo eentje van een kindertekening. Omdat Man en ik allebei zijn opgegroeid in de polder en onze familie daar nog woont, lag het voor de hand om terug te verhuizen naar onze roots. Voor het geld dat ons appartement in Amsterdam zou opleveren, konden we daar een vrijstaand huis kopen en we fantaseerden over een appelboom in de tuin en gele laarsjes bij de achterdeur. Over studeerkamers, waskamers en inloopkasten en over de stilte om ons heen.

Maar ook over treinvertragingen, zondagsrust en verlaten fietspaden in de regen. En over afscheid van de stad, de speeltuinen en de koffietentjes. Van de musea, de winkels en de reuring. Het was ineens niet meer zo voor de hand liggend. Waren we wel klaar om Amsterdam in te ruilen voor het platteland? Verkozen we echt een appelboom boven de tram, of stonden die gele laarsjes toch net zo goed bij een gedeelde voordeur? We wikten, we wogen en we praatten.

En op Nieuwjaarsdag zagen we het licht: wij zijn stadsmensen. We willen onze meisjes leren fietsen in het Vondelpark en met ze zwaaien naar het babygirafje in Artis. We kunnen op zondag kiezen voor de rust óf de reuring, we kennen (bijna) alle goeie glijbanen in de stad en de kindjes herkennen het geluid van de tram. Ons nieuwe huis staat in Amsterdam. Ik ben geen poldermoeder, ik ben een CITYMOM!

Blog by Ronne Theunis: 

De meisjes, de liefde en de stad: my life in a nutshell. Geboren in een dorp maar CITYMOM uit overtuiging. Moeder van Lou (1) en Wies (2), vrouw van Jim en wonend & werkend in Amsterdam. Gelukkig achter de kinderwagen in het Vondelpark en achter mijn bureau op de Zuidas. Gek op zaterdagochtend, full circle moments en goeie teksten. Twee dochters in nog geen anderhalf jaar en Amsterdam door hun ogen is mooier dan ooit. En we raken niet uitgekeken!

gerelateerde berichten:

BLOG LIESBETH: MEER GAAN WERKEN BLOG BETTINA: SCHULDGEVOEL PHOTODIARY CITYMOM MEI PHOTODIARY CITYMOM AUGUSTUS