GRRRR %$*#*%. Dat is mijn gemoedstoestand op dit moment. Ik zit aan onze eettafel. Risotto- en rijstresten liggen om me heen. We hebben net kipkerrie gegeten. Althans, ík heb kipkerrie gegeten. Het was erg lekker. Maar mijn gezin dacht daar anders over. Ik kan er soms zó kwaad om worden. Echt waar. Zeurt het ene kind dat ze het niet hoeft terwijl de ander net een hapje probeert, wil het andere kind ook niet meer. Zucht. Ik kan daar zoooo niet tegen. Om mijn kookkunsten toch een pluim te geven vraag ik aan Mike of hij het wel lekker vindt. “Beetje flauw” is zijn antwoord. Wel potver. “Pak dan een beetje zout erbij!!”. Dat deed ie dus niet en vervolgens word ik boos omdat ie het zout niet pakt. Eigenlijk werd ik nog meer boos omdat hij uit beleefdheid zijn bord met smakeloos eten naar binnen zat te werken. Anders kan ik het niet noemen. Het was natuurlijk niet smakeloos maar goed. Snap jij nog waar het allemaal over gaat? Het gaat eigenlijk nergens over.
Maar ben ik de enige? Die na een gezellige ochtend met m’n kinderen middags aan het werk gaat, dit vervolgens met lol en plezier doet, ook alle voorbereidingen voor het eten goed heeft uitgevoerd, alles met een blij gevoel… dat ik dan vervolgens tijdens het eten zit te brommen als een beer omdat mijn gezin enorm irritant doet en gewoon een potje zit te z… met z’n allen. In een kwartier tijd ben ik geswitchted van blij en best relaxed naar “Zak er lekker in met z’n allen. Mama gaat nu naar boven en komt het eerstkomende halfuur niet meer beneden. Doei”. I hate it. Het zal vast voor (een groot) deel aan mezelf liggen, maar in dit geval werken de anderen ook niet echt, of zal ik zeggen echt niet mee. Man man wat een beproevingen allemaal, het moederschap.
Laatst mocht ik in een vriendinnenboek vragen beantwoorden “Op welk dier lijk je het meest” en “Welke drie dingen neem je mee naar een onbewoond eiland”. Natuurlijk kon ik het niet laten om even terug te bladeren en te lezen wat de andere hadden geschreven. Ik wist namelijk allang wat ik zou schrijven. Daar hoefde ik maar drie seconden na te denken. En ik wist ook allang wat die andere, die ook moeder zijn, hadden geschreven. Allemaal, echt állemaal schreven ze : “Naast natúúrlijk m’n man en kind zou ik….”. Nou jongens ik kan jullie vertellen dat mijn woorden waren iets in de trant van : “Op dit moment in mijn leven zou ik lekker in mijn eentje op een onbewoond eiland willen zitten. Geen man, geen kids, gewoon ik en mijn iPad. Lijkt me heerlijk!” Enne, een antwoord op welk dier ik het meeste lijk kon ik zo gauw niet bedenken maar dat zou best eens een brommende beer kunnen zijn..
Blog by Liesbeth Sterrenburg
Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
Photo: Mini Rodini
