Wij hebben een dokter Bas. En een dokter Jan. Maar eigenlijk is dokter Jan ook dokter Bas. Ik zal het eventjes uitleggen. De praktijk van dokter Bas ligt vlak achter ons huis. Het ligt op de route wat betekent dat dokter Bas regelmatig besproken wordt, want we lopen en fietsen er minstens drie keer per dag langs. En dan zwaaien we. Ja dan zwaaien we naar de gevel van de praktijk en wordt dokter Bas onder de loep genomen. Bijvoorbeeld die ene keer dat hij een Cars auto op zijn tafel had staan. Te gek vonden ze dat! Of die dag dat hij er opeens niet was. Help! Dokter Bas was met vakantie. Naar de Ardennen. Nou dat was me wat! Hier hadden Noortje, Annabel en ik zomaar even mee te dealen. Dokter Bas was er niet. Stond ik daar met m’n twee meiden die me het hemd van mijn lijf vroegen. Temidden van een oude meneer die chagrijnig voor zich uit keek, een nonchalant hip joch met groene gympies en een koptelefoon half op zijn oren, de apothekersassistente én de doktersassistente.
Annabel “Mamaaaa waar is dokter Bas?
“Dokter Bas is met vakantie” zei ik een beetje zachtjes.
Annabel “Wat zeg je mama?”
“Dokter Bas is met vakantie. Naar de Ardennen” fluisterde ik wat harder.
Annabel “Vakantie”.
Noortje “Oww neeeee”.
Annabel “Mama straks naar dokter Bas?”
“Nee lieverd er is een andere dokter” ging ik verder.
Annabel “Ooww neeee”
Noortje “Dokter Bas is niet weg toch mama?”
“Nee lieverd. Hij is met vakantie, naar het bos” zei ik maar.
Annabel “Bos is leuk mama”.
Kijk het zit zo. Dokter Bas is zowat een lid van ons gezin. Alle knuffels zijn heel vaak ziek en dan moeten ze naar dokter Bas. Ja, logisch. Als de meiden zelf een zere vinger hebben willen ze naar dokter Bas. Stoten ze hun hoofd, dan ook. Je snapt wel, dokter Bas is dokter Bas en hij hoort er helemaal bij. Maar… zijn naam wordt alleen binnen onze gezinsmuren zeer informeel en vol overgave uitgesproken. Ook door mij. En nu stond ik daar dus midden in de praktijk. Iedereen om me heen bleef maar stoïcijns voor zich uit kijken. Hoe irritant is dat zeg! Wij dachten een uitje te hebben naar dokter Bas, in zíjn spreekkamer. Was ie er niet. Okeeee hoe ga ik dit tactisch en zonder gene aanpakken? Nou, dat ging dus niet. En toen gebeurde het. Mede doordat al die mensen om ons heen net deden of ze ons niet hoorden, dacht ik : Nu houden we ons niet meer groot, we gaan op onze eigen huiselijke manier praten over dokter Bas. Niks fluisteren, gewoon hardop. Wat kan mij het ook schelen! We gingen helemaal los. Vol overgave kletsten we over dokter Bas, waarom hij er niet was. En met wie hij in de auto zat op weg naar het bos, wanneer hij terug zou komen. Of hij ook weleens moet plassen als hij in de auto zit. En ga zo maar door. Uiteindelijk mochten de meisjes naar dokter Jan. Het was ff brullen en té spannend maar toen we de deur uit liepen werden de tranen gedroogd en riepen ze uit volle borst “Daaag dokter Bas”.
Blog by Liesbeth Sterrenburg
Liesbeth Sterrenburg is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 3 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
