Ik kijk nooit nieuws en lees geen kranten. Héél veel mensen vinden dat raar, en ja.. ik ben een uitzondering. Ik weet het. Maar het maakt mij echt niet uit. De reden dat ik dit niet doe is omdat ik sinds ik moeder ben, ik al die negatieve dingen in het nieuws gewoon niet meer aankan. Ik word er verdrietig, boos en chagrijnig van. Sinds de geboorte (het begon eigenlijk al tijdens de zwangerschap) ben ik echt veel en veel emotioneler geworden. Vooral als het om kinderen gaat. Ik kan het gewoon echt niet aan. Ik lees wel veel tijdschriften en daar staan natuurlijk ook niet alleen maar vrolijke verhalen in. En ik kan mijn kop ook niet in het zand steken natuurlijk. Er gebeuren erge dingen, ook met kinderen. Maar ik kan echt dagen van slag zijn als ik een erg verhaal heb gelezen of gehoord.
Zo las ik vorige maand over een vrouw die was opgevoed door een moeder die zwakzinnig was en die zo vaak was geslagen dat ze er hersenbeschadiging van had opgelopen. Ik voel mij dan zo machteloos en vind dit zo erg dat zoiets kan gebeuren. Haar vader die niet zwakzinnig was liet het allemaal maar gebeuren. Woedend maakt mij dat. Of over het boek Lieveling van Kim van Kooten, dat onlangs is verschenen, en waarbij Kim het levensverhaal van haar goede vriendin Pauline beschrijft die jarenlang door haar stiefvader werd misbruikt. In het tijdschrift stond een passage uit het boek. Dat iemand dit een kind kan aandoen. Ik ben echt dagen lang door het lezen van dat stuk van slag geweest. Het hele boek lezen, dat kan ik gewoon niet. Ik word er nu weer misselijk van als ik er aan denk.
Ik weet het, dit soort verhalen moeten verteld worden om er hopelijk iets tegen te kunnen doen. Maar ik wil het gewoon niet horen. Ik wil het niet zien. Ik wil gewoon niet dat dit soort dingen kunnen gebeuren in de wereld.
