De babies. Vanaf dag één noem ik Noortje en Annabel m’n babies. Logisch natuurlijk. Maar nog steeds zijn ze m’n babies. Dat woord is er zó ingesleten. Regelmatig krijg ik naar mijn hoofd geslingerd “mama wijijij zijijijijn geeeeeen beebieieieieieies”. Natuurlijk roep ik dan iets van haha grapje nee jullie zijn al supergroot! Maar in mijn hart en hoofd blijven ze m’n babies. Oke oke…. Wel steeds minder want het worden echt grote meiden nu ze bijna vijf zijn. Waarmee je al een goed gesprek kunt voeren. En compromissen kan sluiten. Ik vind dat leuk! Elkaar diep in de ogen aankijken en afwachten met welk argument je kind komt. Ik moet zeggen dat ze steeds vaker best logisch en goed onderbouwd zijn. Het geeft rust in ons huishouden. Dat ze zichzelf steeds beter kunnen uitdrukken en elkaar ook de ruimte geven om hun eigen ding te doen.
Van de week haalde ik de meiden op van de BSO. Meestal doet Mike dit dus als ik ga, maak ik er een momentje van. Ik neem een verrassing mee in m’n jaszak (druiven, tomaatjes oid).
Zodra ze me zien roepen ze al “Heb je een verrassing bij je?” Ja natuurlijk! M’n babies zijn blij en ik ook. We omhelzen elkaar. Vervolgens nemen ze me bij de hand en laten al hun creatieve uitspattingen aan me zien. Ik kan een gesprek voeren met de juffies en de meester. Het gaat heel gemoedelijk. “Doen jullie je schoenen maar aan” zeg ik. Gedwee lopen ze naar de hal en hup de schoenen zijn al aan. Het is donker buiten en ik ben met de fiets. Noortje mag achterop en Annabel fietst zelf. Niks leukers dan nog even aan de juf laten zien hoe tof je fietslampjes zijn en hoe goed je in het donker kan fietsen.
Uitzwaaien en daar gaan we. Belletje fietst keurig. De meiden nemen samen de dag door. Wat kan ik daar van genieten, twee zusjes van bijna vijf die serieus met elkaar in gesprek zijn.
We zijn thuis, fietsen gaan in de schuur, Annabel haalt de achterdeur van het slot (Kijk eens mama hoe goed ik dat al kan!) en ze krijgt een compliment van haar zus. We zijn alledrie in een jubelstemming.
De pannenkoeken zet ik op tafel, Kikkerdril gaat aan. De meiden zitten te smullen met een gelukzalige glimlach op hun smoeltjes. De klok telt bijna 19.00u. Prima, ik zit op schema. Dit gaat helemaal goed komen.
BAM! Had ik dat maar niet gedacht! Want na drie vooraankondigingen dat Kikkerdril over één minuut uit gaat is het zover. Ik zet de film af en de hel breekt los! Whaaaaa! Wat is dit nou weer?? Aan tafel zitten twee meiden van bijna vijf die enorm hard, echt serieus enoooorm hard, beginnen te huilen. Ze kronkelen op hun stoelen en een paar seconden later liggen ze op de grond. Allebei. Met grote ogen aanschouw ik dit tafereel. Ze zijn knockout totally hartstikke moe. Ik moet lachen en mompel in mezelf “ach m’n babies kom op we gaan slapen”. Door alle tranen en het gehuil door roepen ze “mama wijijij zijijijijn geeeeeen beebieieieieieies”!
BLOG BY LIESBETH STERRENBURG
Liesbeth is moeder van tweeling Noortje en Annabel en is samen met Mike al 4 jaar de zeer trotse ouders van deze twee meisjes. Zoals ze zelf zegt: “ze zijn heel leuk, onze twins, maar ook zeer vermoeiend, zeer eigenwijs, zeer creatief en ondernemend, vasthoudend en strijdlustig”. Genoeg om over te schrijven dus!
PHOTOCREDITS; Etsy
