Bij de geboorte van onze derde dochter wist ik inmiddels wat me te wachten stond, maar ondanks dat de geboortedata van mijn drie meisjes destijds steeds al vastlagen waren er bij de eerste twee toch nog wat surprise elements. Ken je die mop van die vrouw die al op de operatietafel lag om haar kind te verwelkomen? Precies.
Nou ja, het ging uiteindelijk natuurlijk wel door, maar zowel bij de eerste als de tweede keizersnede kregen we last minute te maken met de onvoorspelbare dynamiek van (geboortes in) een ziekenhuis. De eerste keer lag ik in de OK net mijn spanning weg te lachen naar een paar blauwe mondkapjes toen de gynaecoloog mijn hand pakte en vertelde dat baby en ik nog heel even geduld moesten hebben omdat we de operatiekamer onmiddellijk moesten afstaan aan een spoedgeval. Los van mijn primaire reactie (opluchting meets ongeloof) wilde ik natuurlijk meteen plaatsmaken voor iemand die deze artsen harder nodig had dan ik, want het zal je maar gebeuren… Maar net toen ik mijn wielen wilde lichten (haha) kwam er toch groen licht: de dame met spoed werd gelukkig geholpen in een andere OK en een kwartier later kwam onze eerste dochter gezond ter wereld. Ik was al heel dankbaar voor deze geslaagde zwangerschap, maar toen helemaal. Want ‘moeder en kind maken het goed’ en dat is niet vanzelfsprekend, dat bleek maar weer.
Toen ik 17 maanden later weer op de OK lag om ons tweede meisje te verwelkomen, grapten we nog dat we tot het laatste moment vluchtklaar zouden blijven, want ‘misschien komt er nog iets tussen’. Minder grappig was het dat er na 5 minuten inderdaad een spectaculair spoedgeval de OK werd ingereden waardoor ik alsnog met piepende banden moest vertrekken en het hele medische team onmiddellijk strak van de adrenaline hun focus naar de patiënt in extreme barensnood moesten verplaatsen. Omdat haar baby er zo snel mogelijk uit moest, moest die van mij nog even binnen blijven: dat leek me (ondanks mijn gierende hartslag en brok in mijn keel) niet meer dan logisch. Man, Buik en ik werden dus met bed en al ergens in een hoekje geparkeerd terwijl we de halve afdeling voorbij zagen rennen. Maar middenin onze spreekwoordelijke gebeden voor een goede afloop voor moeder en kind (het had er nogal… plastisch en daardoor behoorlijk dramatisch uitgezien) riep er ineens iemand “Okee jongens, stop maar!”
Het bleek het te gaan om een oefening. Een OEFENING. Een nogal levensechte simulatie van een ernstige spoedsituatie, waarbij het letterlijk van levensbelang is dat iedereen doet wat hij moet doen. En dat kun je dan inderdaad maar beter goed repeteren, en het liefst met echte mensen en echte adrenaline zodat niemand half werk levert omdat het toch maar nepbloed is. En ondanks de schrik (om niet te zeggen: shock) snapte ik dat echt. Want als het om mijn bloed en/of bloedje gaat heb ik ook graag dat iedereen in een witte jas tot op de millimeter weet wat hem te doen staat.
Daarom had ik ook deze keer begrip voor het uitstel dat deze ‘ingreep’ opleverde voor mijn eigen operatie. Dat uurtje langer wachten kon er ook nog wel bij, als dat betekende dat ik straks in hele goede (want zeer geoefende) handen was. En ik was opgelucht dat die arme vrouw eigenlijk kerngezond was, en een steengoede actrice. Maar het duurde natuurlijk wel even voordat onze opwinding weer was gezakt, voor zover je überhaupt tot rust kunt komen in een OK. En zo kwam onze tweede dochter ter wereld met een flinke portie adrenaline, die ze gezien haar temperament en stemvolume vermoedelijk nooit helemaal kwijt is geraakt.
En driemaal is scheepsrecht, want doordat de laatste keizersnee door omstandigheden onverwacht vijf dagen eerder plaatsvond moesten we hier toch ook weer snel omschakelen. Gelukkig bleef verdere sensatie dit keer uit, maar wij hadden nergens meer van op gekeken. Ken je die mop van die vrouw wier bevallingen altijd volgens plan verlopen? Precies.
LEES OOK DE VORIGE BLOG VAN RONNE: GROTE DINGEN
BLOG BY RONNE THEUNIS
De meisjes, de liefde en de stad: my life in a nutshell. Geboren in een dorp maar CITYMOM uit overtuiging. Moeder van Cato (0), Lou (2) en Wies (3), vrouw van Jim en wonend & werkend in Amsterdam. Gelukkig achter de kinderwagen en achter mijn laptop. Gek op zaterdagochtend, goeie teksten en full circle moments. Drie dochters in drie jaar en Amsterdam door hun ogen is mooier dan ooit. En we raken niet uitgekeken!
Bron beeld: www.studiodiy.com
