Mijn man vindt het irritant dat ik geen 1 meter 80 ben. Niet omdat hij houdt van lange vrouwen (of misschien ook wel, maar daar gaat het nu niet om), maar omdat de schappen van de HEMA precies tien centimeter hoger zijn dan ik. En aangezien ik bij binnenkomst in mijn favoriete warenhuis meteen alle kanten op schiet, is hij me na vijf seconden uit het oog verloren. Dat is emotioneel gezien natuurlijk niet zo’n heel groot probleem, maar praktisch nogal onhandig.
Als er iets te winkelen valt, krijg ik namelijk een soort waas voor mijn ogen en ben ik niet voor rede óf richting vatbaar. Bij voorkeur houdt hij daarom mijn hand vast als er ergens veel spullen en hoge schappen zijn, anders raakt hij me sowieso kwijt. Maar ik ga natuurlijk niet hand in hand door de HEMA lopen, dat begrijp je. Ik heb beide handen nodig om te kijken wat voor onmisbare gadgets er nu weer bij de kassa liggen.
Gelukkig hebben we ons familiefluitje, dat mijn vader vroeger al gebruikte om ons bijvoorbeeld in een speeltuin bij elkaar te krijgen. En in extreme gevallen is er de telefoon, die na tien minuten solo-zwerven in de HEMA hysterisch begint te piepen waar ik uithang. Man en ik daarna snel herenigd, crisis bezworen.
LEES OOK VAN RONNE; BLOG RONNE: BRAVO!
Peuter
Zelf vind ik het irritant dat mijn peuter geen 1 meter 80 is. Niet omdat ik hou van lange peuters (dat zou ook gek zijn, maar daar gaat het nu niet om), maar omdat de schappen van de HEMA precies tachtig centimeter hoger zijn dan zij. En aangezien ze bij binnenkomst in mijn favoriete warenhuis het liefst meteen alle kanten op schiet, ben ik haar dan na vijf seconden uit het oog verloren. Dat is zowel emotioneel gezien een heel groot probleem, als praktisch nogal onhandig.
Als er iets te winkelen valt, krijgt ze namelijk een soort waas voor haar ogen en is ze niet voor rede óf richting vatbaar. Bij voorkeur houd ik daarom haar hand vast als er ergens veel spullen en hoge schappen zijn, anders raak ik haar sowieso kwijt. Maar zij gaat natuurlijk niet hand in hand door de HEMA lopen, dat begrijp je. Ze heeft beide handen nodig om alle onnodige gadgets bij de kassa in haar mandje te leggen.
Licht panikerende ogen
Laatst was het weer zover. Tompoucen in beeld, dus peuter uit zicht. Inmiddels heb ik haar geleerd om, als ze me kwijt is, aan een ‘groot mens’ te vertellen hoe ze heet, dat ze mama zoekt en hoe ik eruit zie. Helaas heeft ze geen telefoon, maar zelf begin ik wel na tien seconden hysterisch te piepen waar ze uithangt.
Gelukkig was er een aardige krantenverkoper die samen met mijn peuter in de HEMA op zoek ging naar een mama met “donker haar en sandalen en gelakte nagels”. (Nu is dat een vrij accurate beschrijving, maar de behulpzame jongen had me aan mijn licht panikerende ogen en overslaande stem waarschijnlijk ook wel herkend). Peuter en moeder daarna snel herenigd. Crisis echter nog niet bezworen, omdat ze uitlegde dat ze “even bij de straat was gaan kijken, omdat ik misschien al bij de volgende winkel was”….
Die gaat voortaan, inclusief sosbandje-met-telefoonnummer, aan de ketting door de HEMA, dat begrijp je.
LEES OOK VAN RONNE;
Photocredits; louisemisha.com
