“It’s the most wonderful time of the year” Nu al?! Het leek wel vorige week dat ik met twee zusjes aan mijn hand en één in mijn buik de hittegolf probeerde te trotseren in een Amsterdams pierenbadje. En het lijkt wel gisteren dat we Zusje Drie mee naar huis namen en daar onmiddellijk ontdekten wat wiskundig gezien geen verrassing had moeten zijn: dat je met drie kinderen en twee ouders standaard één paar handen tekort komt. Zeker als er van die drie kinderen precies nul hun eigen billen kunnen afvegen en er van die twee ouders één een keizersnede in haar joggingbroek heeft. (Drie keer raden wie.)
Enter de kraamhulp en opanoma, zonder wie we de eerste tijd gewoon niet (zonder kleerscheuren) waren doorgekomen. It takes a village to raise a child, zeggen ze toch?
Maar in de weken daarna werden we steeds fitter, handiger en gelukkiger en inmiddels staan we boven de wiskunde. Vier handen, drie kinderen: we’ve got this.
En nu is het dus ineens Kerst! Ik heb nog even getwijfeld over de aanschaf van een kerstboom (de dagelijkse aanblik van zeven My Little Pony’s in de boekenkast en een tutu over de lamp doet ook al heel feestelijk aan), maar die boom is er natuurlijk wel gekomen. Hij staat in de de eetkamer, midden in de loop eigenlijk. Met breekbare versiering op de onderste takken, uitvallende naalden en eigenlijk net een maatje te groot: perfect dus.
De basisuitrusting bestaat uit Instagramwaardige witte en gouden ballen uit mijn pre-moeder-tijd, maar deze wordt inmiddels grotendeels overschaduwd door allerlei opsmuk die de meisjes in voorgaande Kerstmissen reeds hebben verzameld. Denk bijvoorbeeld aan een piepschuim kerstklok, twee wollen engeltjes, zes kerstmannen van crêpepapier en een paarse cupcake. En daarnaast hangen dan nog hun gekregen geboorteballen (met naam, in de kleur van het geboortekaartje) en onze trouwballen (met foto’s van ons huwelijk). Op z’n zachtst gezegd een bonte verzameling die Pinterest waarschijnlijk nooit zal halen, maar het is een boom vol herinneringen en I love it.
Een ander geliefd element van de feestdagen bij ons thuis is het boekje ‘Kerstmis’ van Dick Bruna, met op de voorkant een engeltje met gevouwen handen. Het boek vertelt op een kindvriendelijke manier het klassieke kerstverhaal met schattige tekeningen van alle hoofdrolspelers. Aangezien wij zelf niet gelovig zijn, vond ik het vorig jaar nog best ingewikkeld om zo neutraal mogelijk te vertellen over ‘het kindje Jezus’ en hoe het allemaal zo gekomen is.
Maar dit jaar hebben we een mooie tussenweg gevonden. De meisjes krijgen op de crèche yogales (gotta love 2016) en de juf leert de kleine yogi’s hoe ze met hun benen gekruist en hun handjes gevouwen tot rust kunnen komen. En terwijl we in het boekje lezen over de herdertjes die bij nachte lagen en hoe de blijde komst wordt aangekondigd, begrijpen de meisjes ineens waarom de zingende engeltjes allemaal hun handjes gevouwen hebben. Er is immers een baby geboren, dus dan moet je rustig doen. Prima constatering dunkt me.
En ook de wiskunde lijkt me in die stal wel op orde. Geen ziekenhuis, geen kraamhulp en ook geen joggingbroek. Maar er is maar één kindje, veel mensen en véél handen: they got it.
Merry Christmas!
LEES OOK DE VORIGE BLOG VAN RONNE: GROTE DINGEN
BLOG BY RONNE THEUNIS
De meisjes, de liefde en de stad: my life in a nutshell. Geboren in een dorp maar CITYMOM uit overtuiging. Moeder van Cato (0), Lou (2) en Wies (3), vrouw van Jim en wonend & werkend in Amsterdam. Gelukkig achter de kinderwagen en achter mijn laptop. Gek op zaterdagochtend, goeie teksten en full circle moments. Drie dochters in drie jaar en Amsterdam door hun ogen is mooier dan ooit. En we raken niet uitgekeken!
