In oktober 2015 verhuisde Evelien met haar Engelsman van Amsterdam naar NEW YORK. Een jaar later werd ze mama van Owen. Hoe het voor haar is om moeder te zijn in ‘the greatest city on earth’ lees je maandelijks via CITYMOM.
Een beetje een haat-liefdeverhouding hebben we. Mijn post-zwangerschapslichaam en ik. Wat ben ik enerzijds trots op mijn lijf dat mij het leukste, liefste en knapste ventje ooit heeft gegeven. Blakend van gezondheid met alles erop en eraan. De striae op mijn buik is een herinnering aan de prachtige toeter die zijn comfortabele, veilige huisje was. Het litteken van de keizersnede is de mooiste medaille van de heftige prestatie die ik moest leveren om hem gezond in mijn armen te kunnen sluiten. Maar wat word ik tegelijkertijd onzeker van dat kledingmaatje meer, de huidscheurtjes op mijn blubberbuik en de rode streep eronder die deze alleen maar lijkt te accentueren. Want ja, ik ben ongelooflijk blij om mama te mogen zijn van Owen. Maar weet je, mama’s zijn ook maar gewoon mensen, hoor. En dit mama-mens heeft het nodig wat kilo’s te verliezen om lekkerder in haar vel te zitten. Een lesje onvoorwaardelijke liefde kan ook geen kwaad. Uiteraard vind ik dat ik gelukkig met mezelf moet zijn zoals ik ben. Maar er is een kloof tussen vinden en voelen. Toch, ladies?
Als je tijdens je hardlooproute Manhattans skyline ziet dan gaat de endorfine harder stromen
It’s fun to stay at the Y.M.C.A.
Hardlopen is al jaren mijn favoriete workout. Zielsgelukkig word ik van buiten sporten en als je tijdens je looproute kunt zwaaien naar Lady Liberty en de skyline van Manhattan op je netvlies hebt dan gaat de endorfine nog wat harder stromen. Maar Vadertje Fahrenheit haalt de lol er sinds een paar maanden vanaf. Endorfine stroomt niet in de drukkende New Yorkse zomerhitte. Wel in sportfaciliteiten met airco. Ik vermoed dat de Village People stiekem fervent hardlopers waren die ondanks de hitte en een baby toch wilden sporten. Ik snap in elk geval hun drang om een ode aan de Y.M.C.A. te brengen in een lied. Het is namelijk hartstikke ‘fun to stay at the Y.M.C.A!’ In NY is de Y.M.C.A. een begrip en niet alleen bekend door een Amerikaanse discogroep met een voorliefde voor foute dansmoves. Hier is het een instituut dat liefkozend ‘the Y’ wordt genoemd en op allerlei manieren bijdraagt aan de gemeenschapszin en een gezonde levensstijl onder gezinnen in de buurt wil bevorderen. Verspreid door de verschillende wijken van NYC zitten 24 (sport)locaties. De Dodge Y.M.C.A. bij ons om de hoek heeft een uitgebreide sportschool, keuze uit talloze groepslessen (van tai chi tot cardio conditioning), een zwembad én een child watch waar je je kindje kunt brengen tijdens het sporten. En niet te vergeten stroller park: een speciale parkeerplaats voor kinderwagens. Voor $70 per maand genieten Owen en ik onbeperkt van al deze fun. Minder sexy misschien dan een lidmaatschap bij het onder New Yorkers populaire en megahippe Equinox, maar als sexy $235 per maand kost zal dat me aan mijn (tegenwoordig ietwat dikkere) reet roesten.
‘Add love’
Twee keer per week trap ik mezelf tot een zwetende tomaat in de spinning studio. Aangemoedigd door de energieke Afro-Amerikaanse Miranda die een soort spinevangelist is. Met veel passie predikt ze erop los om haar fietsvolgelingen tot het uiterste te krijgen. Enigszins cheesy statements kraamt ze uit: ‘Pain is temporary, but victory is forever.’ Extra weerstand op de wielen draaien is bij haar: ‘Add love! Some more love, family!’ Want je geeft jezelf volgens Miranda liefde als je het moeilijker maakt en jezelf uitdaagt. Aan het begin van elke les verkondigt ze dat we fietsen ‘as a family’: we oordelen niet, accepteren iedereen zoals hij of zij is en moedigen elkaar aan om het uiterste uit onszelf te halen. Met haar over-the-top positieve instelling, ontzettende prestatiedrang en voorliefde voor sentimentele peptalks is ze een stereotype Amerikaan. Niet weggelegd voor de gemiddelde nuchtere Nederlander wellicht. Maar geloof mij: Miranda maakt iets in je los en inspireert je. Of ben ik ondertussen gewoon al een beetje ‘vernewyorkt’? Ik denk vooral dat ze mij precies geeft wat ik zoek: een gigantische workout die me helpt de babykilo’s te verbranden en een aansporing om van mezelf te houden zoals ik ben.
Terwijl we het yogarepertoire afwerken houden we het interessant voor ons jonge publiek
Het hondje zegt ‘waf waf’
Lekker dollen met Owen én werken aan mijn fysieke gestel: de Mommy & Baby yogales van Anna biedt het allebei. Terwijl de kroost rondkruipt, zich omrolt van rug naar buik of een speeltje in een kwijlend mondje stopt staan wij mama’s te blaffen als downward-facing hondjes. Onze cat-cow poses gaan gepaard met gemiauw en geloei. Kortom, terwijl wij de klassiekers van het yogarepertoire afwerken houden we het interessant voor ons jonge publiek. Hi-la-risch, luidt hun oordeel. Tegelijkertijd vinden ze het heerlijk dat ze niet een uur lang stil hoeven te zitten om van de voorstelling te genieten maar volop kunnen spelen en bewegen. Owen kruipt dolenthousiast over het kunstgras in de studio, schatert hard als hij zichzelf in de spiegelwand ziet en bestudeert met veel interesse de speeltjes van de andere kindjes. Wat vindt hij het heerlijk als mama hem op haar benen in de lucht moet balanceren. Ons uurtje maandagochtend in de yogastudio is een fijn begin van de week.
Knuffel
Ik heb nog wel eventjes te gaan: ik wil er nog wat kilo’s af én het lukt me nog heel vaak niet om mezelf ervan te overtuigen dat ik met die vetrolletjes net zo mooi, lief en grappig als zonder ben. Ik trap dus nog even flink door op die spinning fiets en ik draai letterlijk en figuurlijk heel veel liefde op die wielen. Ondertussen probeer ik goed naar Nick te luisteren die mij ‘beautiful as you are’ noemt. En haal ik veel uit gesprekken met vriendinnen die mij bedolven onder de complimenten terwijl ze hun prachtige zelf afkraken: waarom zijn we zo hard voor onszelf maar zetten we anderen gemakkelijk op een voetstuk? Maar boven alles geniet ik van de intense knuffel die ik keer op keer van Owen krijg wanneer ik hem kom ophalen bij de child watch. Druipend van het zweet, een knalrode toet en een maatje meer: het maakt Owen allemaal geen barst uit. Hij popelt er niet minder om zijn hoofdje op mijn bezwete borst te leggen en zijn armpjes en beentjes stevig om mijn vetrollen te klampen. Eventjes ben ik op zo’n moment in staat mezelf door de ogen van Owen te bekijken en ik kan het. Van mezelf houden precies zoals ik ben.
Meer lezen van Evelien? Neem een kijkje op haar blog Concrete Impressions.
Wat schrijf je goed Evelien- ik geniet er altijd van en zo leuk om te horen hoe het allemaal gaat in New York!
Wat leuk om te horen, dank voor je berichtje!